5/52/2018/ "Mężczyzna, który gonił swój cień" David Lagercrantz

Tytuł:"Mężczyzna, który gonił swój cień"
Seria: Millennium tom 5
Autor: David Lagercrantz
Ilość stron: 424 str.
Wydawnictwo: Czarna owca

Gdy w 2015 roku stanęłam przed ogromnym plakatem, zwiastującym kontynuacje trylogii "Millennium" Stiega Larssona, zaniemówiłam z wrażenia. Była to nie lada gratka, dla wielbicieli Lisabeth Salander oraz Mikeal'a Blomkvista.

Wyzwanie jakie podjął David Lagercrantz, aby napisać kontynuację, zostało w świecie czytelniczym uznane za kontrowersyjne. Książka "Co nas, nie zabije" 4 tom trylogii Millennium, została okrzyknięta bestsellerem w 2015 roku, przez amerykański magazyn "Esquire". Tym bardziej zachęciło mnie to do sięgnięcia po ów nowe dzieło literackie.

Teraz przyszedł czas na kolejne przygody Lisabeth i Mikeal'a w "Mężczyzna, który gonił swój cień". Jednakże, za nim o niej cokolwiek napiszę, muszę odświeżyć sobie pamięć, co działo się poprzednio. Bez powtórki, ani rusz do przodu. Bo w lekturze "Mężczyzna, który..." przeplają się niektóre wątki oraz bohaterowie z poprzedniej części. Chcąc nie chcąc, musiałam wrocić do poprzedniego tomu.

Co prawda David Lagercrantz, daje nam szczątkowe przypomnienie poprzednego utworu powieściowego. Dlatego czytelnik sięgając dopiero po najnowszą powieść, a pomijając "Co nas nie zabije", może być zdezorientowany. Dlatego polecam, przeczytać poprzednią pozycję Lagercrantz'a.

"Mężczyzna, który gonił swój cień" trochę na początku mnie znudził. Bo wydawać się może, że podczas gdy Larsson nadał powieści aurę tajemniczości, a bohaterom charakteru i charyzmy, to zaś Lagercrantz kompletnie zapomniał o mrocznym klimacie i skupił się na nowych, drugoplanowych postaciach. Co dało się odczuć już w poprzedniej części. Sama postać Salander była bezpłciowa i pozbawiona przysłowiowego pazura. Larsson długo pracował nad tą postacią, czego jesteśmy świadkiem, gdy czytamy trzy pierwsze tomy. Zaś Blomkvist w powieści Davida gra pierwsze skrzypce. To on prowadzi śledztwo i przyjmuje incjatywę odnalezienia zbrodniarzy.

"Lisabeth Salander, dziewczyna, która igrała z ogniem, nigdy w pełni nie odkryła, kto stoi za koszmarej jej dzieciństwa. Gdy Holger Palmgern opowiada jej o starych dokumentach, Lisabeth czuje, że nareszcie ma szansę poznać całą prawdę o machinie, która zniszczyła jej rodzinę. Jednak im bliżej jest rozwiązania tajemnicy, tym większe grozi jej niebezpieczeństwo. Wraz z Mikaelem Blokvistem dotrze tam, gdzie szaleństwo naukowca i brutalne nadużycie władzy splotły się w jedno. Nie wszyscy wyjdą z tego cało..." 

Miałam mieszane uczucia czytając książkę, gdyż przed oczami miałam bohaterów, których stworzył sam mistrz Larsson. Ciężko mi było się przebić w czytaniu, gdzie główni bohaterowie sagi "Millennium" są zapomnieni, lub sciągnięci na drugi plan. Mam wrażenie, że autor momentami zapominał o czym pisze i skupia się kompletnie na czym innym. W pierwszej części: Dźihadyści, Islam i nagle w drugiej części przechodzimy do giełdy papierów wartoścowych i genetyki. A na końcu skupiamy się na "Skandalu bliźniaków" . W między czasie wspominamy siostrę Lisabeth - Camill. 

Według mnie autor, postanowił stworzyć całkiem inną trylogię, odbiegającą od pierwowzoru "Millenium". Nie dziwię mu się, ponieważ ciężko jest kontynuować coś, co jest tak doskonale stworzone. Czas zatem zapomnieć o przeszłości i patrzeć w przyszłość. Czas skupić się na tym co tu i teraz. Trylogia powinna zostać szybko zakończona przez Lagercrantz'a. Zaś on sam powinnien skupić się na nowym projekcie. Bo inaczej fani Salander i Blomkvista, będą ciągle patrzeć na książkę przez pryzmat szwedzkiego mistrza Stiega Larssona.

Daję jeszcze jedną szansę autorowi na fantastyczne zakończenie kroniki. Myślę, że potencjał był wielki, ale wykonanie dość słabe. Zdecydowanie lepiej czytało mi się "Co nas, nie zabije". Byłam pełna ekscytacji nad książką. A teraz po lekturze najnowszej pozycji Lagercrantz'a, emocje opadły i pozostał niesmak.


Podsumowując, książka na początku  ciągnie się jak spagetthi na widelcu. Można powiedzieć, że skupiamy się na zupełnie odmiennym wątku kryminalnym. Nie prędzej niż w połowie książki mamy to szczęście, że czytamy o Salander i Blomkviscie. Dopiero tam akcja nabiera rozpędu i nie można oderwać się od czytania. Już trzecia część powieści pokazuje nam pełen obraz sytuacji i zagmatmania. Poznajemy prawdziwe cele bohaterów i skutki nadużycia władz szwedzkich. Moim skromnym zdaniem dzieło zasługuje na szansę w odbiorze czytelniczym, gdyż powinniśmy wyzbyć się z pamięci dzieł Larssona i przejść do powieści Davida jako do nowej twórczości autorskiej. Myślę również, że po jakimś czasie jeszcze raz wrócę do książki, gdyż przed nami jeszcze jedna i ostatnia część sagi "Millennium".